In Maastricht aangekomen ziet het stationsplein er onherkenbaar uit. De bouw van de nieuwe fietsenstalling is al heel wat gevorderd maar gelukkig komt Sinterklaas met de boot naar Maastricht en niet met de trein… Op hun gemak wandelen de pieten meteen naar hotel de ‘Poshoorn’ daar logeerden zij vorig jaar immers ook. Leerpiet loopt zuchtend en steunend achter de pieten aan. Hij kan niet op z’n gemakje wandelen, hij draagt en sleept alle koffers mee. ‘Ze zijn een ‘t’ vergeten!

Bijna even snel als hun ‘vriend’ verlaten de pieten de wagon en lopen zielig en stil langs de verkeerde kant het station uit. Over de rails naar de loopbrug die naar de andere zijde van het spoor gaat. Daar gaan ze even op adem komen. Ze zitten en zwijgen, zielig en stil… Een langs wandelende heer ziet de zielige, zwijgende pieten en vraagt wat er aan de hand is. De pieten herkennen de vriendelijke meneer van het Vrijthof! Misschien is het de teleurstelling, misschien is het

Teleurgesteld wandelen de pieten naar hun hotel. Zelfs de vriendelijke wens van de museumdirecteur kon hun niet in een betere stemming brengen. Na het eten werd met Sinterklaas geskyped. Onder de indruk van hun ijver én hun teleurstelling wenste hij de pieten geluk met hun onderzoek bij het station. ‘Doet jullie best! Na juli hebben wij nog maar drie maanden!’ Hij klikt het beeld weg en mist zo de bezorgde gezichten van zijn pieten. Meteen na het ontbijt gaan de pieten naar h